Ivan Lovrenović: Danima ruše drveće
Danima režu i ruše drveće, ogromna stabla i krošnje, moćni živi zid što je zatvarao jednu stranu našega kvadranta oko tržnice. Dignu u zelenoj kutiji dizalicom čovjeka s motornom pilom, i on reže odozgor: granu po granu ogoli stablo pa ono strši u nebo groteskno golo, kao očerupano, s bijelim ranama od odrezanih grana, a onda i njega, metar po metar smanjuje arlaukajuća motorka u ruci veseljaka...
Tako odlaze kanadske topole, silna stabla-monstrumi, drveće jalovo i nekvaliteteno a brzorastuće, na koje su se u neko doba socijalističkog samoupravljanja bili polakomili komunalni oci, a ono, onda, razvaljivalo asfalt i temelje obližnjih zgrada svojim ogromnim vodoravnim korijenjem, i u proljeće bacalo čitave tepihe sivkastobijele „mace“, od koje bronho-alergičari umiru živi...
Sad umjesto golemih krošanja ostaje prazan prostor, smanjen i bez tajne, trivijalan kao život ljudi što njime promiču, pogledā ionako uprtih preda se.